Dün akşam Paşabahçe’de arkadaşlarla toplandık. Uzun çay sohbetlerinin ardından evlerimize gitmek üzere yola koyulduk. Kar hafif hafif serpiştirirken havanın soğugunuda kırmış önceki günlere oranla biraz daha yumuşamış donudurucu soğuktan ılıman bir havaya bürünmüştü.
Yolların karı kalkmış kaldırımlarda halen kar vardı.
Yolumuzun üzerinde olmasada bize bulundugumuz yere yakın bir yerde idi Kristal İş Genel Merkezi. İşçiler tedarik edilen kiralanmış bir yarım otobüsün içinde , battaniyelere sarılmış kimisi uykuda kimisi sohbetteydi yanlarına vardıgımda. Geçen perşembe sendika tarafından kapı dışarı edildiklerinden beri bu otobüsün içerisinde pazartesi gününü bekliyorlardı. Bir umutla pazartesi sabahı sendikacıları ikna edip bina içerisine gireceklerini düşünüyorlar.
Otobüsün içerisine girip sohbet ettik. Beykoz halkının yakın ilgisinden memnun olduklarını dile getirdiler. Tabi bu durum hoşuma gitti. Çünkü Beykoz bir işçi kentiydi. Fabrikaları kalmamış olsada geçmişten gelen gelenekle , Mersin ‘den gelen cam işçilerine kucak açıp sahiplenmeleri emege ve emekçiye deger verdiginin göstergesiydi.
Tekrar görüşmek temennisi ile oradan ayrıldıgımda yol boyu birden aklıma;
70 ‘ li yılları sonlarına dogru Anadoluhisarında bulunan ancak şimdi kapalı olan Halat Fabrikası Grevi geldi. Ya okulluydum yada okula henüz başlamamış bir çocuktum. Fabrikanın karşısında Balaban Market ve Çay Bahçesinin bulundugu yere grev çadırı kurulmuştu. Demekki babamın nöbeti oldugu bir akşamdı ki bende gitmiştim. Hatırladıgım kadarı ile akordeon çalan bir amca çadır dışında nameler döktürüyordu. Babam ve arkadaşlarının üzerlerinde “GREV GÖZCÜSÜ” yazan yelekler vardı. Rahmetli Fezayir Amca (ÖZDEMİR) ve Rahmetli Asker Amca (KÖROĞLU) babamla birlikte çaylarını yudumlarken bir başka grev gözcüsü ve aynı zamanda kirvem Yadigar Amca (DEMİR) ve Nurettin Amca ( YILDIZ) en agır misafirlerine Tamek meyva suyu ve kavrulmuş fındık ikram etmişlerdi.
Belki reklama girecek ama o günden beri en tutkulu içecegim Tamek meyva suyu olmuştur. Hemde cam şişede şimdikiler gibi karton kutulardada degil koruyucu kimyasalları olmadan saf mis gibi..
Farkında bile olmadan belkide çocukluğumda teneffüs ettigim bu anımdı dün gece beni işçi dostların yanına götüren neden.
Yarın oğlumla ziyaret edecegim şişe cam çalışanlarını. Onunda benim gibi bir anısı olsun. Olurya birgün büyüdügünde grev yapan işçileri görünce hiç tereddüt etmeden yanlarına varsın ve emeğin mücadelesinde saf tutsun. Belki amcaları onada bir meyva suyu ikram ederler , ömrünün sonuna dek unutamayacagı bir lezzet kalırken damagında , hafızasındada haksızlıga boyun eğmeyen yürekli insanlar kalır…
2016 yılında ki bu anımı , bir zamanlar işçi ve emekçi kenti olan fabrikaları olan Beykoz emekçilerine ve alin teri ile ekmeğini kazananlara itafen kaleme aldım. Emek insandır.
Saygılarımla